Bogumil Pacak
Day of fog. Day of walk and talks with You. Perched above the Atlantic in Lawrencetown in Nova Scotia. Unedited, raw poetry in Polish, simultaneously translated in he same raw form to English. Exactly as many our talks, using words of both languages in the same sentence. Our crazy parlance. Day was nineteen of March, in 2023.
Dzień w opończy mgieł. Rozmowy z Tobą. Zawieszony na krawędzi zalesionego wzgórza, z Atlantykiem w dole i dali. Surowa poezja spisywana równocześnie po polsku i angielsku. Jak nasze wspólne rozmowy wymieszane zwrotami, słowami obu języków. Dzień był dziewiętnasty w marcu, 2023.
Cruel are days of emptiness:
shoe shuffling
washing dishes
cooking dinner
cleaning, laundry…
No, it isn’t true
that it will get better.
You were lying,
when you wrote a note:
you will get used to it,
you have so many passions,
will have time to write more,
have time to travel,
time for your books.
Time?
Time is my worst foe,
most cruel and unforgiving.
In its methodical chronology
of days and nights,
weeks and months.
Yes, I do have a bad day
– and please, don’t tell me
banal wisdoms of life.
They do not stop
the comings of bad days.
Days of empty pages
form wall calendar.
Thinking, understanding in silence,
you approached me and softly
placed your hand
on my shoulder:
go to the shore,
to the beach.
There is beautiful fog.
You won’t be able to see
neither the beginning nor the end
of things and thoughts, of edges.
I was getting ready,
when you reproached me:
but don’t go
to big rocks,
to tall stony giants.
Go to hills
covered by forest,
shrubs and grass.
The rocks are treacherous.
Wilderness of dark forces
and strangulators.
They will whisper
bad words to you,
will lure you with
tight noose under
the guise of peace.
But forest, meadow and grass
will protect you.
You say that you
want me to come back.
I will drive there.
Will come back to our home.
I am at peace, now.
When no one could,
when I was in a duel
with the world and people,
with giants and dwarfs
(the dwarfs are most dangerous)
– only you could
quell the thoughts,
silence the uproar.
I was in the embrace of thick fog
on the trail of meadows
and pine trees
perched high, above
the sharp edge of land.
Listened to song of sea.
I listened to the sound
of your monotonous goodness.
And came back. At peace.
Okrutne są dni pustki:
szuranie kapciami
mycie naczyń
gotowanie obiadu
sprzątanie, pranie …
Nie, nie prawda,
że będzie lepiej.
Kłamałeś, gdy napisałeś
w zostawionej mi nocie:
przyzwyczaisz się,
masz tyle zainteresowań.
Będziesz więcej pisać,
będziesz miał czas
na podróże,
na książki.
Czas?
Czas jest moim wrogiem
najgroźniejszym, okrutnym
i bezwzględnym w swojej
monotonnej chronologii
dni i nocy,
tygodni i miesięcy.
Tak, mam zły dzień.
Nie powtarzaj mi banalnych
mądrości życia.
Banały i truizmy
nie powstrzymują
tych złych dni
pustych kartek
ściennego kalendarza.
Podchodzisz i kładziesz
mi dłoń na ramieniu.
Myślisz , rozumiesz.
Mówisz szeptem:
jedź nad morze.
Piękna opończa mgły.
Nie widać końca ni początku
rzeczy, spraw, brzegu.
Gdy już wychodziłem,
zatrzymałeś mnie:
tylko nie jedź
na wysokie skały.
Jedź na wzgórze
porośnięte lasem,
kosodrzewiną i trawami.
Skały są zimne, zwodne.
To uroczyska złych
wodnic i dusicielek.
Będą ci szeptać słowa złe,
będą kusić kłamstwem
obietnicy spokoju,
który jest pętlą dusiciela.
A las, łąka i trawy
obiecują, że wrócisz
z ich ścieżek.
Tam więc pojadę,
gdzie mówisz. I wrócę
do naszego domu.
Uspokoiłeś mnie,
wyciszyłeś, gdy nikt nie potrafił.
Gdy ścierałem się
ze światem i ludźmi.
Z olbrzymami i karłami
(karły są najgroźniejsze).
Tylko ty potrafiłeś
te walki przerwać,
myśli uspokoić.
Byłem tam, w gęstej mgle,
na szlaku łąk i gajów świerkowych
zawieszonych wysoko
nad morskim urwiskiem.
Słuchałem szumu fal w dole.
Słuchałem twego monotonnie
dobrego głosu. Spokojniejszy.
I wróciłem. Do naszego domu.
> > Pogwarki < < 