Bogumił Pacak-Gamalski
Summertime knocks on our doors. Little cafes and promenades in Halifax Waterfront are full of people walking, sipping coffee or having romantic suppers. Sailboats leisurely pass the crowds, few guys try their luck at fishing. Almost full moon smiles at us from above. Suddenly the dusk becomes night. It was a pleasant walk.
Bogumił Pacak-Gamalski
The southern end of Halifax offers very different bike trails – city trail that meanders as an elegant path for city dwellers. It is not necessarily my type of cake but yesterday was the day of my sweet tooth call. I have answered and voila: The Chain of Lakes Trail.
It passes so many industrial and commerce sites, crosses so many highway so many highways, that you would think that is a typical big city bike trail that has nothing to do with actual nature. That it is a manicured trail that gives a city folk the theatrical gimmicks of feeling that he is in wild nature. Which – of course – is not true, it is just orchestrated effort to mee that desire.
To my happy surprise, it truly is not the case with this particular trail. Yes, it is without any doubt a city trail. You will find there many walkers, bikers and families that you would not normally find in a forest, on the shores of wild lakes or a totally wild ocean. But it is also a trail that very quickly you forget about it. That you just immerse yourself in the astonishing beauty of passing little streams, meadows and an array of wildlife. Did I mention the lakes that give it its name? Yes – the amazing Chain Lakes (there is two of them, hence the name ‘chain’).
I started it from a little small park off the St. Margaret Bay Road via Crown Drive. It takes you pass the First and Second Chain Lakes, after double crossing of two streets with special lights and stop signs for bikers and walkers, it follows you through more industrial neighborhood, yet again – if you don’t rise your head too high, you might not even notice as you are biking alongside the lakes Bayers and Lovett.
I meant to bike it many years ago, when we came with John to Nova Scotia. Never did. The time has come to fulfill that promise. I did and I’m glad.
Somehow, it felt that he is biking right beside me. That he kept glancing at me and smiling. But that is entirely different story to write.
This particular image (part of the industrial site close to the Lovett Lake) for some reason took me right away back to the 1980′ in Southern Alberta: there was a time when I was travelling often to the University of Lethbridge. Just before you see the city of Lethbridge – you see the old train trestle bridges that used to connect Alberta and the States on one end, and the Okanagan Valley on the other end. This structure is just a metal box that will eventually become some sort of warehouse. But that was the very first impression I had, when I noticed it. Funny how visual memory works independently in you brain. Of course that is not a valid argument that one has a brain. But a hope, nonetheless.
Bogumił Pacak-Gamalski
My favored beach outside of city reach, but very close. Parking could be a problem in summertime. Practically speaking you have to park on the curbside of the road and it could be a long way to walk, but the is no through traffic as the road ends there. The way to the beach is via very long wooden walkway, an it is very picturesque, I have always enjoyed it. Beach is very pleasant with a lot of good sand. For restless souls – a perfect place for nature walks. The sand dunes separate the beach from very interesting narrow walkways through grass and low growth patches of forest alongside the protected lakes-like marches.
I have been there so many times, can’t even remember how many. Swimming is fabulous but not for everyone at this time of the year, as the water is still very cold. But from middle of July to early November – it is a small paradise for swimmers. However – you can try even now. Cold, but manageable. I did.
Enjoyed the walks in that little forest and the sand dunes (there is a few narrow trails and please do use the trails – the ecosystem here is delicate and easily disturbed). The flora and fauna is beautiful. Small and larger birds, occasional deer, flowers, butterflies.
Today I did first time the entire trail, all the way past Conrad’s Beach and Tanner’s Sandy Point to the Stony Beach of Lawrencetown. The Stony Beach is a favored spot for Kitesurfing. Often, when you are on Conrad’s Beach you will see on the horizon to the east colourful kites gliding through the sky – these are the surfers from the Stoney Beach.
The sea has it’s own rules, not everything is manicured and ‘the grass’ is not always cut… . On my way back, by the Tanner’s Sandy Point I have found a relatively fresh dead body of a seal. That point is always very windy and waves are always high and dangerous. She must have been too tired to overcome the waves because otherwise there was no visible signs of any wounds of bites to her body. But to keep things in balance of sad and happy, maybe half an hour earlier, close by, I almost touch a very much alive and startled young deer. I was just walking through a narrow path in the dense forested part and startled suddenly the beautiful creature. She froze for a split second and quickly jumped back to the wood before I had a chance to raise my camera.
Bogumil Pacak-Gamalski
A little green gem nestled near Dartmouth, perfect for walking and cycling. It is a typical example of forests in the Eastern shore: with lots of marches, little lakes and streams. The trees are very seldom big and tall due to the impenetrable rocky bed covered with only shallow layer of red soil. Alas the root system is shallow, too, therefore prone to falling during frequent high winds or root rot. The southern end of the forest is located be the entrance to the Halifax peninsula in Cow Bay, the northern by the big marches near Havens Beach, to the west lays Dartmouth – to the east the vast waters of open Atlantic.
An early evening bike ride was a perfect timing as the trail was empty for practical reasons, air was cool, the rain very light and very sporadic.
Bogumił Pacak-Gamalski
All pictures taken in a short time of disappearing sunset on the Dartmouth side of the Bedford Channel in Nova Scotia.
Bogumił Pacak-Gamalski
My second visit in just about as many days. Sometimes an escape to the ocean is the only logical choice when the mundane in the city and at home slowly tightens the noose around your neck. Travels never disappointed me. And that particular beach has many good memories for me: with my husband John, with my family, who visited me from Europe.
It was sunny day, warmer than the last time. But waters still very frigid. No one risked swimming. I did. Took me two tries, though, LOL. The second time the body wasn’t screaming as loudly, ha ha ha. Later I stopped at town center of Musquodoboit Harbour in a little bakery-coffee for a good cup of dark coffee and a sweet snack, relaxed, and drove back home re-charged.
Bogumił Pacak-Gamalski
No więc literatura. Bardziej szczegółowo – porównywanie jej, komparatystyka (prawda, że brzmi poważnie, akademicko, LOL?).
A jak praca akademicka to trudno ją robić w domu, bo w domu tysiące zajęć, które co chwila cię od niej odrywają: a to kawę zrobić, a to obraz zdjąć ze ściany, małe pranie, większe gotowanie, odkurzaczem jakiś dywan przelecieć lub wymyć podłogi, albo dłubać w nosie oglądając telewizję. No nie sposób i koniec.
Więc trzeba znaleźć inne miejsce.Więc w samochód i naturalnie pojechać na plażę nad ocean. Tam szum fal kojący, wyciszający, pusto prawie bo plaża odległa, a o tej porze roku w Nowej Szkocji jeszcze woda lodowata i nikt (zdrowy na zmysłach) się nie kąpie.
Więc biorę plecak z napojem, ręcznikiem, kurteczką, bo zimny wiatr od morza może być (może i morze to takie dziwne dwa kompletnie co innego znaczące, a identycznie brzmiące słowa w języku polskim – to moja pierwsza komparatystyczna uwaga! dodatkowo jedno jest mianownikiem, a drugie biernikiem-niepewnikiem: może nie znaczy, że musi!) i aparat fotograficzny. Na opasłe tomiska z esejami Alice Munro i F. Scotta Fitzgeralda (bo ich opowiadania mam porównywać) i jeszcze mojego kajeciku do pisania mądrych uwag – już w plecaku miejsca nie ma, więc pakuje je do innej torby. No i wio koniku (mechaniczny).
Po przejściu wydmy rozkładam swój ‘bazarek’. Muzyka oceanu bajeczna istotnie, wyciszająca domowe i osobiste niepokoje i neurastenie. I pusto prawie kompletnie na całej kilkukilometrowej długości. Rozkładam składane krzesło, zakładam kurtkę, bo wiatr jednak ciągnie. I spostrzegam, że nie przyniosłem torby z tomikami. Wracam przez piaski wydmy do samochodu i … torby nie zabrałem z domu! Cała przyczyna przyjazdu tu, w tą ciszę do jasnej Anielci!
Więc decyduję, że by nie zmarnować dnia idę jednak popływać. Pierwszy raz w tym roku, bo Atlantyk ciągle lodowaty tu, niczym jak w lutym lub marcu. Ale idę. Pierwsze spotkanie z wodą jak szpilki po nogach. Ale i radość. Powoli, dalej, krok po kroku. Wiem doskonale, że w pewnym momencie i tak nie zdążę uciec, bo następna fala mnie zaleje. Naturalnie tak się właśnie dzieje i nie ma znaczenia czy zimna czy nie – zalewa i tak, a o ucieczce nie ma mowy. Więc pływam. Jedyny na tej plaży. I ciesze się tym, jak dziecko.
Więc czytajcie literaturę dziatki drogie! Pojęcia nie macie, jakie niespodzianki i przyjemności wam sprawić może – choćby kąpiel w Atlantyku! Jeszcze jedna a niespodziewana przyjemność, jaką mi Alice Munro zgotowała! Jestem pewny, że by się tym uradowała. A ktoś inny i tak mądre słowa na temat morfologii i fleksji jej języka napisze.
Bogumił Pacak-Gamalski
A very recent young immigrant to Canada, a handsome fellow from Ivory Coast in Africa. And striking exotic beauty. Met him and told him a bit of the history of Black people in Nova Scotia going back all the way to the first settlements in Nova Scotia, both French (New France Acadia) and the British fort of Halifax soon after that. I researched a very important part of that history a few years ago and wrote about it on this blog in a series of articles. Like most young people settling from abroad in Halifax and facing the shockingly high cost of renting he doesn’t own a car and his Nova Scotian experience is somewhat limited to Halifax proper.
The day was nice, sunny, although cold, and I took him for a ride and ‘beachcombing’ on the Eastern Shore. The most magical place in this province to meet the ocean. The same ocean (just opposite shore) he faced in his home country. A sweet accent of it was his recent visit to … my hometown – Warsaw in Poland. I was just about his age when I left Warsaw. He was also surprisingly glamorous and a’la mode in his attire. That was such a photogenic contrast with the wild surroundings of our trek.
Therefore let me introduce the exotic features and alluring beauty of Ismael, voila!
The photographer was there, too (LOL). The entire session was done on Conrad Beach and on the high cliffs by the coffee shop near Lawrencetown.
Bogumił Pacak-Gamalski
Moje plaże. Moje plaże to zawsze byłeś Ty. Albo jeździłem tam z Tobą, albo po tym Czasie Okrutnym jeździłem tam szukać ukojenia. Była ta jedna specjalna, nazwana Fortem Naszej Miłości, który zbudowałem z kamieni dla Ciebie, gdy Cię zabrakło. Pisałem kilka dni temu o tym ostatnim tam wyjeździe, ostatnich odwiedzinach po okresie zimy. Pojechałem, Fort odbudowałem i pożegnałem się. Niech fale go odwiedzają, niech głębiny o nim śpiewają. Mój zamknąłem w sercu. Będzie tam gdziekolwiek się znajdę.
Na tej plaży nigdy ze mną nie byłeś. Jest dość ukryta i z dala od szlaków turystycznych. Sam odkryłem ja dopiero po tym Czasie Okrutnym. Była dla mnie idealna. Prawie nikt inny nigdy tam spokoju mi nie zakłócał i nie przerywał moich rozmów w z Tobą. Stamtąd, z tej piaszczystej łachy półwyspu-pół mierzei widziałem w oddali, po drugiej stronie szerokiej zatoki cypel kolejnej pięknej plaży – Martinique Beach. Może gdybym był dwadzieścia lat młodszy mógłbym tam przepłynąć z naszego Fortu. Może. Piechotą dojść nie można – wybrzeża morskie to nigdy nie jest prosta linia. Z dziesięciu kilometrów robi się nagle trzydzieści, pięćdziesiąt nawet. Szczególnie tu, we wschodniej Nowej Szkocji, gdzie olbrzymie, głęboko się w ląd wrzynające zatoki, wielkie jeziora i słone rozlewiska-moczary zmuszają by szosa wiła się, jak wąż w wysokiej trawie.
Martinique Beach jest jedną z najpiękniejszych i najdłuższych plaż w tej prowincji. Prowadzi do niej 12 kilometrowa wąska szosa z miasteczka Musquodoboit Harbour do East Petpeswick. Lubiłeś tu ze mną przyjeżdżać. Na tej plaży ciągnącej się kilometrami mogliśmy znaleźć ciche miejsce. Ty czytałeś książkę, ja pływałem. Czasem trochę i Ty popływałeś. Umiałeś – i nie namawiany, nie zmuszany sam czasem to robiłeś. Tacy byliśmy inni nawet w tym, LOL. Ty lubiłeś basen, ja basenów nie znoszę a kocham dzikie plaże. Tymi ‘innościami’ się uzupełnialiśmy, wzbogacaliśmy.
Obiecałem żegnając się z tym Fortem i z tą dziką plażą, że nie ze smutkiem już a z radością zabiorę Cię w końcu do Paryża. Będę Cię na Montmartre i na bulwarach nad Sekwaną całować. Gdzieś między Pont Neuf i Pont Mirabeau, o którym pisał Apollinaire:
Pod mostem Mirabeau płynie Sekwana
I nie jedna miłość
Czy nie dość wspominana
Po bólu zawsze radość niespodziana
Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
Dni ulatują ja pozostaję
Z twarzą do twarzy połączmy ramiona
Nieruchomi kiedy
Pod mostem ramion kona
Fala odwiecznych spojrzeń umęczona
Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
Dni ulatują ja pozostaję
Miłość jak woda bieżąca odpływa
I odpływa życie
Woda jakże leniwa
Nadzieja nasza jakże natarczywa
Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
Dni ulatują ja pozostaję
Niech dni się toczą jak rzeka wezbrana
Ni czas nie zawraca
Ni miłość pożegnana
Pod mostem Mirabeau płynie Sekwana
Zegar niech dzwoni noc niech nastaje
Dni ulatują ja pozostaję[i]
Więc o tych mostach paryskich, tym Pont Neuf i Mirabeau, o tych pocałunkach wyśpiewanych przez Yves Montanda dla pięknej Romy Schneider myślałem na tej plaży w kanadyjskim, nie karaibskim, Martinique.
Falo
Jakie mosty łączą naszą przestrzeń?
Przestrzeń między nami.
Między tymi dwoma światami
Bytu i Niebytu.
Czy scala je jakiś królewski pierścień?
Pierścień z kruszcu drogiego, niczym diadem
Królewicza i Księcia
po nocy poślubnej, przed Wieczerzą
Ostatnią, pożegnalną.
Czy pęka pierścień skruszony młotem?
Powiedz mi falo, powiedz wodo,
która dałaś schronienie
z szaleństwa rozpaczy niepojętej,
z ognia pragnienia,
która wniosłaś mnie z powrotem na brzeg.
Mam ci dziękować, czy mam przeklinać?
Uratowałaś mnie,
czy skazałaś na lata tułaczki
po pustej plaży mew
i muszli szumiących largo trenów?
Żegnam cię falo
lub przeklinam cię.
(Bogumił Pacak-Gamalski)
I masz ci los. Poeta winien w końcu wiedzieć. Jest wieszczem, jest wyrocznią! Augurem wśród mędrców i dziejopisów. A tu nic. Siedzi na rozdrożu na kamieniu i błaga przechodzących o wskazanie kierunku. A idźże w końcu do tego Paryża, gdziekolwiek on jest. Idź i całuj się z nim. Może wtedy zrozumiesz.
[i] „Apollinaire”, wyd. PIW, Warszawa, 1968, s.33 (przek. A. Ważyk)
> > Pogwarki < < 