Bogumił Pacak-Gamalski
W centrum starego New Westminster jest, od wielu już lat, bardzo modernistyczny i nowoczesny budynek Convention Centre, zwany Anvil[i]. Miejsce spotkań: z lokalną sztuką, lokalnym rękodziełem, lokalnymi aktywistami socjalnymi. Reasumując – miejsce spotkań sąsiadów, taki a’la ratusz minus cywilna i polityczna siatka biurokracji. Tam (City Hall) spotykają się politycy i biurokraci na niekończących się zebraniach, nasiadówkach i dyskutują, jak wydać nasze pieniądze; tu, w Anvil, spotykamy się my: mieszkańcy i robimy wystawy, potańcówki, prelekcje, przedstawienia teatralne, muzyczne. A jak Święta, to wiadomo – musi być coś wesołego, radosnego w kontraście do tej bieganiny zabójczej za jakimś beznadziejnymi i na ogół mało pożytecznymi prezentami, blichtrem, który nikomu żadnej autentycznej radości nie daje.
Kto, do takiej bezpretensjonalnej, lub może odwrotnie: pretensjonalnie tak nadętej do granic możliwości, że przez ten absurd staje się bezpretensjonalną zabawą, nadaje się najlepiej?
Tak, naturalnie – drag queens! Rzeczywistość jest dla nich absurdem pozbawionym sensu istnienia; normalność, to takie nudy, że na mdłości zbiera. Drag Queen, to de facto wolne ptaki w społeczeństwie, któremu odcięto skrzydła fantazji i wolności.
Więc wczoraj w tymże Anvil Centre Draqq Queens z New Westminster pofruwały nad nami swymi surrealistycznymi skrzydełkami, poskakały, pośpiewały i zagrały nam palcami na nosach-fujarkach.
Widziałem w swym życiu dużo lepsze drag show – ostatecznie to jest forma wysokiej sztuki scenicznej, wymaga talentu i ciężkiej pracy – ale te było, jakby ad hoc zorganizowane, nie po to by olśnić skomplikowaną choreografią i treściami a po to, by wywołać uśmiech na twarzach znużonych świąteczną bieganiną. Trochę beztroski, po prostu, zwyczajnie. Trochę dziecka w nas obudzić.
No i z radością patrzyłem właśnie na twarze stosunkowo licznej grupy dzieci, które też przyszły to widowisko oglądać – te były najszczęśliwsze i oklaski dawały najgorętsze! Być może z całego showu – to właśnie rozbawiło i rozczuliło mnie najbardziej. Ta reakcja radosna tych dzieci.
Christmas, for some, could be difficult. It is now for me. But for most it is also very tiring end of weeks of shopping and running after the best deals for presents and trying to remember about others. Sadly, most of the gifts is not really what our dear ones need. They just need us – not our wallets and boxes of more ‘stuff’. But, be as it is – we are a bit cranky and tire of it all. Time for some simple laughter, joy unpretentious, simple. Child-like perhaps?
That is exactly what the small sow of drag queens in Anvil Centre in New West offered yesterday. Not feeling particularly joyful these days – I listened to suggestion of my friend and almost forced myself to go. What a simple and very modest yet natural drag queen performance it was! Laughter, joy. Screaming to the onlookers and the world – allow yourself for some magic, for being free for few hours. By what you perhaps wanted to but were too timid, be perhaps a child again with abundance of imagination a none of the barriers we erected later as adults.
That’s what they are – the drag queens. A possibility of ‘what if?’ or ‘why not?’. And it is wonderful, liberating emotionally. But the most joy I have received from the show, was not watching the talented performers – it was the laughter and the smiles of the children, who came with their families to watch the show! So seldom they can see their adult families and friends, to be brave enough to become someone else for a moment. To imagine.
> > Pogwarki < < 