Category: refleksje

The sea and the city

The sea and the city

Bogumil Pacak-Gamalski

The beauty and the beast? Not necessarily, the two very different solitudes offer both: the mundane and the beautiful.

The other day an escape by dusk to Crescent Beach in South Surrey. Not the first one this year, and hopefully not the last one. The clothed and clothed optional beaches there are a think to admire and very different at different times of the day – low or high tide. Seems like a wilderness, but very rocky and a train track right above the stretch of waterfront makes it perhaps not tranquil to all. But there is also a true beauty in the view of beauty of naked human body. No, not only the very young, muscular and shapely. Human body is beautiful in all fragile forms – from very young to truly old. Without the foreign coverings of clothing – it shines in own natural radiance of vulnerability.

… and then, there is a city. New Westminster pier along the Fraser River. A living organism, too. Like sea and human body could be old or shiny new; opulent and crumbling old; showing the tooth of time and vision of tomorrow. Which one is better or more true to it’s own destiny? We don’t know. For we are only judges of our own time and epoch.

My Canada – A Tribute

My Canada – A Tribute

Bogumil Pacak-Gamalski

VANCOUVER

My Canada from ocean to an ocean, from the shores of Atlantic to the shores of Pacific, from Halifax to Vancouver. My Canada intrinsically tied to my John, our Love; his gift to me. Through our meeting and romantic story straight form the pages of Petrarka ‘Beatrice”, from the ancient lovers of Greeks and Macedonians, of Mesopotamians, of Sumerians.

Would I have loved thee if I never met John? Likely, for what there is not to love about thee, Canada? But it would have never consumed me as much, would have never made me such a fervent and ardent lover of this country. My personal private love of John’s Canada for ever etched in my soul and mind.

Halifax Atlantic Fleet

Let’s start with were it all begin in earnest, from our first own home belonging only to us. We met and fell in love almost on the slopes of towering peaks of Rocky Mountain. But it wasn’t till 1994 when we came here, to Greater Vancouver to start a new life in our first own apartment – our Home. On Capitol Hill in North Burnaby. But truly – for us here it is just one big Vancouver. A galery past and recent pictures of that amazing city on the shores of Pacific.

I just noticed that most of the pictures are of people much more than places … . But it is true – it is the people dear or important to you that makes a place – Home. A true home. Where you ar not a tourist, you belo g there, you are IT. My family, dear friends from work and my art promotor activities with poets, actors, musicians from Canada and Poland.

and Atlantic with Halifax – where it all begun for Canada, for entire North America de facto.

Thus end my own journey across the continent, from West to East, and back to West. My Journey of Love, love gifted to me by my own personal love, John. He was, still is in some way, my love to Canada, love of Canada. It begun some odd forty years ago. It didn’t change, it grew stronger perhaps. In a world of growing tensions, being ripped apart, sold to the highest bidder by two megalomaniacs, one from New York and Florida, other from murderous shadows of Kremlin – this country remained true to it’s Canadian core: polite, smiling, carrying. My Canada – a gift that I received from John. Gift of love to good, country, good people. Caring – as he was.

Życie i ja

Życie i ja

Bogumił Pacak-Gamalski

Zmęczone małżeństwo

               Uczyć mnie życia chcą znajomi i przyjaciele. Jakież to miłe, serdeczne zatroskanie.

A ja życie już poznałem, pokochałem, porzuciłem. Zrobiliśmy pełne koło. Prowadziłem je pod rękę w parku miejskim. Potem zdradziłem, zostawiłem, porzuciłem.

Zbyt blisko chyba byliśmy, zbyt się znaliśmy, by szanse na trwały związek były jakieś. Gdy ono zdanie zaczynało – ja kończyłem. Dziś, gdy przechodzi obok na ulicy uśmiechamy się smutno-milcząco. Bez pozdrowienia, bez wymiany słów, bo wszystko było już powiedziane. Zabrakło liter w alfabecie na nowe słowa, wygasły wieczorne pogawędki. Ono sobie, ja sobie – za późno na rozmowę.

Nie jest mi obce, wrogie, raczej zwyczajnie obojętne, prozaiczne. Niczym zaskoczyć już mnie nie może, ni ja nie ślę już bukietów słów wonnych ni wierszy dziękujących. Byliśmy razem a nie jesteśmy.  Jak znajomi tylko z obcych światów, zapomnianych mórz i wysp z pochylonymi nad nami palmami, ze skrzywionymi starością sosnami. Tropikalne wiatry Polinezji i natrętne komary błot Manitoby.

               Może Paryż ciągle woła? Paranoja – przecież śladu po mnie już tam nie ma, po tamtych pocałunkach, po dyskusjach w Maisons-Laffitte. Uleciało z wiatrem, z wymarłymi ludźmi, spłynęło nurtami Sekwany, jak kawałek złamanej gałęzi.

Łazienki warszawskie, w których nikt mnie nie rozpozna, nie zawoła zdziwionym głosem: to ty, wróciłeś? Może Fryderyk pochylony, jak ta kamienna wierzba? Ale on tylko z kamienia, martwy, pozbawiony i duszy i serca, emocji, pamięci. Z żywym na kawę nigdy nie chodziłem, ni w Warszawie, ni w Paryżu – aż tak stary nie jestem, nikt tak stary być nie może.

Berlin odwróci oczy i spojrzy w drugą stronę, z dala od Alexanderplatz, gdzie siadywałem przy kawie; Frankfurt zamknie drzwi, gdzie mieszkał Goethe; w Hamburgu tego dnia nic grać nie będą w nowej Filharmonii nad Łabą. Nawet Wełtawa praska pokryje się gęstą mgłą zapomnienia.

Wilno może. Ukochane, piękne, czarujące Wilno. Ale niech te Wilno będzie tym, które pozostanie miastem marzeń. Każdy takie mieć powinien, pół-realne tylko, pół-prawdziwe. Szkoda tylko, że w Mieście Marzeń nie można zjeść obiadu, napić się kawy, rozpakować walizki.

               Więc poco wracać i poco zostawać? Tylko to Życie zmęczone, znudzone ciągle drogi mi przecina. Rozczarowane sobą i mną, nami. A ja zobojętniały na jego dąsy i żale. Że mogło być? Może i mogło, ale nie było. Panta rhei. Mimo to, abyś nie myślał, że jestem obrażony lub źle ci życzę – popatrz, chmurzyć się zaczyna, więc otwórz parasol, bo nie chcę byś przemokło niepotrzebnie i jeszcze się kataru nabawiło. A jeśli nie mnie, to komuś na pewno możesz się jeszcze przydać.