Bogumił Pacak-Gamalski

30 kwietnia, w New Westminster. Jestem za barem. Sam, ale z kufelkiem piwa ale. Dawno sam nie zaprosiłem siebie na piwko. Jedno wystarczy – i tak mam niezłe zawroty głowy po wypadku i bez pomocy piwa.  To jedno wszak smakuje wybornie, a bar praktycznie po drugiej strony ulicy. Wieczór ciepły, bywalcy chyba starsi ode mnie ode mnie próbują swoich sił przed mikrofonem. Z rezultatem podobnym do opery sprzed kilku dni: jedni świetni w country songs, drudzy głosu może nie stracili, ale muzykalność zdecydowanie, a jako że muzykalność trudno stracić, to pewnie nigdy jej jednak nie mieli. Co jest zupełnie OK – można muzykę lubić bez zdolności muzykalnych.

Ktoś gra bardzo ładnie na harmonijce, a to instrument wdzięczny, choć bardzo rzadko spotykany na koncertach muzyki poważnej. Letni wieczór w popularnym barze. Bywałem tu kilkanaście lat temu, bywam i teraz. Miło być na swoich kątach.

Rekuperacja powypadkowa nie idzie ani do przodu ani do tyłu. System zdrowotny przestał działać lub działa na zasadzie łutu szczęścia i przypadku. Trochę lepiej dla tych, którzy mają własnego lekarza domowego. Ja nie mam. Zabawne jest, że kilka tygodni temu dostałem pismo z Nowej Szkocji, że jestem teraz stałym pacjentem doktora X … rok po przeprowadzce z Nowej Szkocji nad brzeg drugiego oceanu, z drugiego końca kontynentu. Może jak wjadę do Polski za rok-dwa, to dostane pismo, że mam stałego lekarza w Vancouverze. Wizyty będą darmowe, ale dojazdy koszmarnie drogie, LOL.

          Ale mimo wszystko to autentycznie piękny kraj. Kocham jego oszałamiającą naturę i jego etnicznych wachlarz z całego globu. Spacery ulicą są spacerami, jak w galerii kolorów, odcieni, akcentów. I mimo zadrażnień, ta mozaika pracuje, funkcjonuje zgodnie i pogodnie.

W zasadzie mógłbym bez problemu mieszkać w jakimkolwiek kraju, gdzie panuje demokracja (to warunek sine qua non), ale Domy mam tylko dwa: Kanadę i Polskę. Przyznaje, że bardzo różne, ale to już efekty historii. Oba są piękne na swój specyficzny sposób.

Często wszak zapominamy jak bardzo Polska i Kanada są inne niż były w swoich dawnych wcieleniach. Historia – dłuższa o setki lat w przypadku Polski – bardzo ich oryginalny kształt demograficzny zmieniła. Jeszcze ciekawszy jest fakt, że w kompletnie odwrotnych kierunkach.

To Kanada w początkowym kształcie etniczno-językowym była prawie jednorodna: anglo-szkockim w jednej połowie i francuskim w drugiej. De iure oficjalnie tak zostało do dziś, co potwierdza zapis konstytucyjny – de facto jest to jednak bardzo ciekawa językowa wieża Babel.

Rzeczypospolita od późnych Piastów była przynajmniej trójjęzyczna. Dziś (naturalnie generalizuję, bo jest kwestia Kaszubów i Ślązaków ale i te mniejszości językowe na co dzień dość powszechnie używają języka polskiego)  jest zdecydowanie językowo jednolita. Co raz trudniej spotkać nawet tak miłe dla ucha dźwięczne akcenty i gwary regionalne.

Gdzie jesteś Itako?

Jaki masz kształt portu

i skały przybrzeżnej?

Wskaż kurs moim ptakom.

Znużony jestem już

cudami światów, hen.

Gwiazdami nad żaglem

i hukiem morskich burz.

Żagiel chcę swój zwinąć

i rzucić kotwicę.