Bogumił Pacak-Gamalski-Graham
Dec. 18.25 Moodswing Cafe
Strangeness of time
I am, I’m what’s left of us.
Me broken, stooped, and slower.
Me lesser of what were us.
Still here, still trying to be.
Submerged in constant little
battles bloodless, but mortar
nonetheless – the floor as any
battlefield strew with small
partial , dismembered corpses
of me: an arm raised here,
eyes lurking impatiently,
heaving chest, dark nipples
waiting for your lips
or fingertips
Monday after Friday,
daylight after dusk:
all out of their order,
timeframes, expectations.
Books opened, never read
beyond few pages, with corners
bended at their upper edges.
An old clock showing time gone.
Not winded, as it would somehow
mark the transit of space.
No shadow of you in new
apartment you never lived in.
But come and kiss my belly,
or touch it.
***
Rain, wind, coldness.
Christmas is coming
to wet and windy city.
Why is it coming uninvited?
What should I not buy you
as a gift? What will you
not cook for me again?
Bluish cold lights of huge
electric metal irises
stare at me sitting
at Moodswing Café.
A couple sitting behind me
laugh and touch themselves.
I smile and pretend not to be
offended by their tenderness.
But I am, of course! What
right do they have to enjoyment?
I can be not understanding,
to be angry, egoistic, to be void.
After all – it is Christmas time.
The joy, the hope … o, spare me!
Yet … I am void and alone,
empty and hopeless, silenced.
But the couple, their laughter,
their touching and sparkling eyesight
makes me remember, feel and taste
your kiss, touch.
****
It is so much more than silence,
emptiness and want unanswered:
the eons of nibbling your earlobes,
tasting the saltiness of your skin,
erupting hunger that was fed and fulfilled.
The Tree of Love is greenish with
it’s leaves even in the deepest
of winter; in the dryness of dessert;
the bareness of Himalayan peaks.
In the Hannukhahs of Judea,
the Euprhates of Babylons,
in the Brahmaputras seeking Induses,
and Blue Niles washing Sphinxes.
It is the tiny Elbow River
at the footsteps of Kananaskis,
where I undressed you
to marble nakedness, and
made symphony in the grass.
Our Judea, our Palestine,
our Vilno and Polesie,
our Manhattan and Piraeus,
and our tiny Bragg Creek, where
I tore your coverings off you.
Your Frederickton and my Torun;
Chopin and Patsy Cline.
(Melriches Cafe, Dec. 26.25)
Jesteś ciągle blisko,
choć co raz dalej.
Rozmawiamy codziennie,
ale co raz krócej.
Trudno mówić o światach,
które są obce:
mój dla ciebie,
twój dla mnie.
A przeszłość? Przeszłość jest tam:
za tobą i za mną.
I nigdy się nie zmieni.
Nie uleci z niej jeden dzień
i nie przybędzie jej jednej minuty.
Będziesz w niej na zawsze
i ja tamten będę w niej.
Tylko ja dzisiejszy
nigdy tam nie wrócę.
Są drzwi, do których
nie ma klucza,
które nie mają klamek.
Na zawsze zamknięte.
Z tym jest mi najtrudniej
się pogodzić, oswoić, uznać.
****
Zostają słowa biegające
nerwowo, wystraszone
od ściany do ściany,
od dnia do nocy.
Krzyczą, ale nikt
im nie odpowiada.
W ciszy toną we łzie
przemienionej w ocean.
Zimny, głęboki, bezbrzeżny.
Jak tamten, tam właśnie,
gdzie zbudowałem nasz
Fort Miłości, w którego
korytarzach i komnatach
nikt nie mieszka.
Może kraby o zmroku
tam spacerują, dyskutują.
Może za dnia przysiadają
mewy zdumione lub znudzone.
Miłość cicha, smutna
o zmierzchu i o świcie
w białej sukni snuje się tam.
Za dnia skrywa się zlękniona
w gęstwie rachitycznego
lasku obok, który zmaga się
z odwiecznym oceanem,
by przetrwać jeszcze jeden rok.
Żal mi tej miłości, że nie
nie miała czasu doczekać ciepłej
starości w fotelu wiklinowym,
z termosem ciepłej kawy obok.
Prowadzilibyśmy długie
wieczorne rozmowy, grzane
tym ciepłem, tym spokojem.
Może byśmy układali razem
przednocnego pasjansa?
(by B. Pack-Gamalski, Vancouver, 2025)
> > Pogwarki < < 